Θεατρικό εργαστήρι κατά της κακοποίησης των ηλικιωμένων
Την Πέμπτη, 10 Μαΐου 2018, οι Κοινωνικές Υπηρεσίες της ΕΚΜΜ, σε συνεργασία με τον συνασπισμό εθνικών-πολιτισμικών φορέων ενάντια της κακομεταχείρισης των ηλικιωμένων, RECAA (Respecting Elders Communities Against Abuse/ Σεβασμός των Ηλικιωμένων ενάντια στην Κακοποίηση), οργάνωσαν τη θεατρική παραγωγή «Working Towards a Culture of Respect» (Καλλιεργώντας το σεβασμό) στην αίθουσα δεξιώσεων του Ι. Ναού Τίμιου Σταυρού, στο Λαβάλ.
Η εκδήλωση χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Οικογένειας-Γραμματεία για τους Ηλικιωμένους (MFA-SA), του οποίου η εκπρόσωπος, Louise Buzit-Beaulieu, Εθνική Συντονίστρια Πολιτισμικών Κοινοτήτων, Τοπική Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας ήταν παρούσα, καθώς παρών ήταν και ο Francois Godin, Συντονιστής του Κέντρου Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών κατά της Κακοποίησης Ηλικιωμένων του Λαβάλ (CIUSSS – Laval).
Ο σκοπός αυτής της εκδήλωσης ήταν να ενημερώσει τους συμμετέχοντες σχετικά με τις διαφορετικές μορφές κακοποίησης ηλικιωμένων, να γνωστοποιήσει τις αντίστοιχες ενδείξεις και να δώσει μία σειρά απαντήσεων και λύσεων στη καταχρηστική συμπεριφορά, ώστε να εμποδίσει, αλλά κυρίως, να σταματήσει το φαύλο κύκλο κακομεταχείρισης.
Η Διευθύντρια των Κοινωνικών Υπηρεσιών της ΕΚΜΜ, Ελένη Φακωτάκη, καλωσόρισε τους συμμετέχοντες και παρουσίασε τα μέλη της ομάδας της που ήταν παρόντα: την Πρόεδρο των Κοινωνικών Υπηρεσιών, Ελένη Τσινάλη, τα Μέλη του Συμβουλίου, Χάρη Μπαρμπαρούτση, Αγγελική Κρητικού και Λυδία Σκάλκου, τη Σύμβουλο Κοινοτικής παρέμβασης του Λαβάλ και συντονίστρια αυτής της εκδήλωσης, Χρύσα Μπελετσιώτη και τη Σύμβουλο Κοινοτικής Παρέμβασης της Νότιας Ακτής, Ελένη Παπαδοπούλου. Η Ελένη Φακωτάκη περιέγραψε σύντομα τις διάφορες μορφές κακοποίησης-κακομεταχείρισης ηλικιωμένων: σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική, παραμέληση (παρατηρείται συχνά σε δημόσιους οργανισμούς και μονάδες στέγασης ηλικιωμένων), γεροντισμός και καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το εργαστήρι ξεκίνησε με μία θεατρική αναπαράσταση μίας ή περισσότερων μορφών βίας. Οι ηθοποιοί ήταν ηλικιωμένοι, από διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα, μέλη του RECCA, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα κακοποίησης-κακομεταχείρισης ηλικιωμένων, καθώς και τρόπων παρεμπόδισής της.
Η πλοκή: Μία χήρα, ηλικιωμένη γυναίκα με το όνομα «θεία Μαρία», μόλις βγήκε από το νοσοκομείο. Επιστρέφει σπίτι έχοντας να αντιμετωπίσει μία προσωρινή απώλεια αυτονομίας την οποία αναμένεται να ανακτήσει σταδιακά. Στο διάστημα αυτό, η θεία Μαρία θα εξαρτάται από φροντιστές υγείας (από το δημόσιο σύστημα και τον οικογενειακό της περίγυρο) για να τη βοηθήσουν με την καθημερινή της ρουτίνα. Δεν έχει ούτε παιδιά να τη βοηθήσουν, ούτε αρκετά χρήματα να διαθέσει για ιδιωτικό φροντιστή υγείας, κι επομένως η θεία Μαρία θα πρέπει να απευθυνθεί στο δημόσιο σύστημα υγείας. Με τη βοήθεια της κοινωνικής της λειτουργού από το τοπικό CLSC, της ανατέθηκε ένας βοηθός/ PAB (Préposé aux bénéficiaires – beneficiary assistant) και την αναλαμβάνει επίσης ο ανιψιός της (το μοναδικό μέλος από την οικογένεια της που την επισκέπτεται) ως ο φυσικός της φροντιστής. Και οι δυο τους όμως, ο βοηθός κι ο ανιψιός, εξασκούν διαφορετικές μορφές κακοποίησης-κακομεταχείρισης.
Πώς λειτουργεί το εργαστήρι: Κατα τη διάρκεια της δραματοποίησης, η οποία έχει διάρκεια περίπου 7 λεπτών, το κοινό παρακολουθεί διαφορετικές μορφές κακομεταχείρισης ηλικιωμένων όπως παραμέληση, οικονομική και ψυχολογική κακομεταχείριση. Ακολούθως, το κοινό συμμετέχει ενεργά στο θεατρικό εργαστήρι καθώς η πλοκή επαναλαμβάνεται για δεύτερη και τρίτη φορά. Οι συμμετέχοντες παροτρύνονται να σηκώσουν τα χέρια τους και να φωνάξουν «στοπ»! Με αυτόν τον τρόπο, αντιτάσσονται ενεργά κάθε φορά που εντοπίζουν πράξεις κακομεταχείρισης ή νιώθουν άβολα για αυτό που συνέβη. Έπειτα, διάφορα μέλη από το κοινό, συμμετέχουν ο καθένας με τη σειρά του στο θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας το ρόλο της θείας Μαρίας, και δείχνοντας πώς θα έπρεπε να αντιδρούν στην κακομεταχείριση. Οι συμμετέχοντες σχολιάζουν τους ρόλους και τις διάφορες αντιδράσεις.
Οι συζητήσεις που ακολούθησαν υπήρξαν αρκετά έντονες, καθώς πολλοί συμμετέχοντες ένιωσαν ότι έχουν ακούσει ή ότι έχουν βιώσει οι ίδιοι τέτοιου είδους καταστάσεις. Αν και δυσάρεστο όταν πρόκειται για μέλος της οικογένειας, είναι πολύ σημαντικό να συζητάμε ανοικτά αν νιώθουμε να μας κακομεταχειρίζονται από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Πολλοί εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους με τις υπηρεσίες που προσφέρονται από το CLSC ή το PAB και ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν τις προσωπικές τους εμπειρίες και να δώσουν συμβουλές, καθώς η παραμέληση ή παράλειψη αποτελεί τυπικό χαρακτηριστικό των υπηρεσιών αυτών και βιώνεται συχνά από αυτούς που απευθύνονται στο σύστημα υγείας. Εκφράστηκαν διάφορα σχόλια όπως: «Πρέπει να επιμένουμε για να λάβουμε τις υπηρεσίες που δικαιούμαστε- να μην συμβιβαζόμαστε με λιγότερα!», «Ζητείστε βοήθεια από τις Κοινωνικές Υπηρεσίες για να πάρετε αυτό που δικαιούστε», «Ενδιαφέρον και διασκεδαστικό εργαστήρι», «Το εργαστήρι ήταν εμψυχωτικό», «Γνωρίζουμε καλύτερα τώρα για το πώς να αντιδράσουμε και να χειριστούμε τυχόν κακομεταχείριση», «Μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που γνωρίζουμε ότι τον κακομεταχειρίζονται». Υπήρξαν πάρα πολλές συμμετοχές στο εργαστήρι το οποίο απόλαυσαν πολύ οι παρευρισκόμενοι και ζήτησαν περισσότερα παρόμοια εργαστήρια.
Εάν εσείς, ένας φίλος, μία φίλη, ή κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο είναι θύμα κακομεταχείρισης, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας: Χρύσα Μπελετσιώτη, 450-688-2091 ή Ελένη Παπαδοπούλου, 450-443-8197.
15 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Κακοποίησης των Ηλικιωμένων